ვინანე,როცა წერა შევწყვიტე. ვინანე,როცა ზაფხულის უდარდელ და თავქარიან დღეებს ავყევი და ფიქრს ნაკლები დრო დავუთმე. ვინანე,როცა აღმოვაჩინე თურმე რა დამიკარგავს. ვნანობ იმას,რომ ჩემ შეხედულებებს ხაზი გადავუსვი და ძველის დამარხვა ვცადე.
ვამბობდი როცა ადამიანი საკუთარ თავს იპოვის, მაშინ დალაგდება მისი ცხოვრება-მეთქი. ნაწილობრივ მართალია.. მე ჩემი თავი წერაში ვიპოვე როგორც არ უნდა ვწერდე. მიტოვებულ საქმეს დიდი ხნის შემდეგ რომ დავუბრუნდი, ხელახლა დაბადების შეგრძნება მქონდა. თითქოს ჩემში ახალმა, ან ძველმა,მაგრამ უფრო ახლმა გაიღვიძა და გარშემოც ყველაფერი შეიცვალა, მიუხედავად იმისა,რომ ამას სხვა ვერ ამჩნევს. მივხვდი,რომ არ უნდა წამერთვა ჩემი თავისთვის ის,რაც ასე ძალიან მომწონდა. მე კი მის ჩამარხვას და თავის გამართლებას ვცდილობდი.
საშინელებაა საინტერესო ფიქრების გარეშე გატარებული დღე. საშინელებაა და მე ეს საშინელება გამოცდილი მაქვს. საშინელებაა თავქარიანი,უდარდელი,გაუაზრებელი ცხოვრება და მე ესეც გამოცდილი მაქვს. მივხვდი, მირჩევნია მთელი დღე ფიქრში,წარმოსახვაში, მუსიკაში გავაატარო, ვიდრე უაზრო,არაფრის მომცემ ლაყბობაში. (თუმცა ზოგჯერ ესეც საჭიროა)
მოწყენლიობაც იქიდან მოდის,როცა შენ თავთან არაფერი გაქვს საერთო.. შენ და შენი უამრავ “მე” ერთმანეთს ვერ ეგუებიან. საკუთარი თავი გაგაოცებს და გაიგებ იმას,რაც გონებაში გქონდა,მაგრამ ყურადღება არასოდეს მიგიქცევია.
