ცხოვრება მშვენიერიაო-თქვეს..
მე კი მაინც მიუწვდომლისკენ მივილტვი. მე კი მინდა გამოვცადო რაღაც “ზე,” წარმოუდგენლად მაღალი… ვუმზერ მაღალ მთებს,შემოდგომისგან გაყვითლებულ ბუნებას და ვხვდები,რომ მინდა ამ სილამაზის ნაწილი ვიყო. ჩემი გაურკვეველი გრძნობები მეუბნებიან,რომ აქ არის ჩემი ადგილი და სახლში დაბრუნების სურვილი მიქრება… ძველ გრძნობებს მივტირი, ყველაფერს გაიხსენებ, ერთხელ შეგრძნებულს კი უკან ვეღარ დააბრუნებ. აქ ვხვდები რომ თავზე საოცრება დამყურებს, ჰორიზონტზე რაღაც მოჩანს… იქ მინდა,თუმცა მივაღწევ თუ არა ყველაფერი ამ ქინქლებივით პატარა ნაწილებად დაიშლება,ახლა თავს რომ დამტრიალებენ და მოსვენებას არ მაძლევენ.
მოვძებნი, მოვძებნი მას, ვინც იცის რას ნიშნავს უყურებდე და სულს სასიამოვნო მღელვარება ეფინებოდეს.
-ნუ ეძებ სიტყვებს.. სიტყვები გაქრა, შენ ვერ გადმოსცემ იმას,რასაც ახლა გრძნობ.. შენ მხოლოდ ნახევრის ნახევარი შესძელი. დანარჩენი კი შენთან ერთად აგრძელებს ცხოვრებას.
გახადე განსხვავებული 
ძან ლამაზი სიტყვებია